Leśniewski Józef Krzysztof (1867–1921), generał dywizji W. P., minister spraw wojskowych. Ur. 26 IX w majątku Poznajów (pow. Newel w gub. witebskiej), był synem Wincentego i Elżbiety z Kossów. W r. 1884 ukończył korpus kadetów w Połocku, po czym studiował w Wojennej Szkole Aleksandryjskiej w Moskwie oraz Oficerskiej Szkole Piechoty w Petersburgu. Mianowany 23 VIII 1886 podporucznikiem, został oficerem zawodowym. Początkowo służył w pułku petersburskim jako adiutant 1 batalionu. W r. 1889 awansowany do stopnia porucznika, od lipca 1900 był kapitanem. W czasie wojny rosyjsko-japońskiej w l. 1904–5 należał jako major do załogi fortecy we Władywostoku. Wkrótce awansowany na podpułkownika, był 22 IV 1907 w stopniu pułkownika dowódcą batalionu p. piechoty gwardyjskiej. Od r. 1910 kwatermistrz pułku, pomocnik dowódcy pułku i wreszcie 6 II 1913 mianowany dowódcą 82 p. piechoty. Na początku 1914 r. zwolniony został z wojska na własną prośbę. Z chwilą wybuchu pierwszej wojny światowej L. został powołany do służby czynnej. Mianowany 26 IX 1914 generał-majorem, objął stanowisko dowódcy brygady grenadierów; od października 1916 był dowódcą 2 dyw. grenadierów, w r. 1917 dowódcą 8 dyw. strzelców syberyjskich.
W czerwcu 1917 przeszedł L. do 1 Korpusu Polskiego, gdzie dowodził 3 dyw. strzelców. W grudniu t. r., na skutek nieporozumień z gen. J. Dowborem Muśnickim, przeniesiony został na stanowisko szefa Wydziału Mobilizacyjnego. Od lutego 1918 czynny był przy formowaniu III Korpusu Polskiego. T. r. został przyjęty do W. P. Brał udział w walkach o Lwów i w grudniu 1918 został dowódcą grupy operacyjnej pod Lwowem. W okresie od 27 II 1919 do 22 VIII 1920 był ministrem spraw wojskowych (zweryfikowany w stopniu gen. dywizji) i członkiem Rady Obrony Państwa. W okresie kryzysu wojskowego wydał tajny rozkaz o organizowaniu formacji białogwardyjskich (lipiec 1920). Jako minister w dużym stopniu przyczynił się do ukształtowania organizacji naczelnej władzy wojskowej w początkowym okresie po odzyskaniu niepodległości. Następnie był prezesem Oficerskiego Trybunału Orzekającego, członkiem Rady Wojennej, Najwyższej Komisji Opiniującej, Sądu Honorowego dla generałów. Zmarł w Warszawie 3 X 1921. Posiadał wszystkie ordery z mieczami nadane w armii carskiej oraz odznaczenia bojowe za wojnę światową. Odznaczony został Krzyżem Virtuti Militari V kl., Krzyżem Walecznych, Krzyżem Niepodległości i francuską Legią Honorową III kl. Był ożeniony z Heleną Wróblewską. Miał 5 dzieci: Helenę, Adama, Kazimierza, Marię, Anielę.
Enc. Wojsk.; W. Ilustr. Enc. Gutenberga; – Bagiński H., Wojsko Polskie na Wschodzie, W. 1921 s. 150, 152; Hupert W., Zajęcie Małopolski Wschodniej i Wołynia w roku 1919, Lw.–W. 1928 s. 113; Sopotnicki J., Kampania polsko-ukraińska, Lw. 1921 s. 39; Woszczyński B., Rola i struktura naczelnej władzy wojskowej w latach 1918–1920, w: Najnowsze Dzieje Polski. 1914–1939, W. 1969 XIV 51, 74; Wrzosek M., Polskie korpusy wojskowe w Rosji w latach 1917–1918, W. 1969; – Dokumenty i materiały do historii stosunków polsko-radzieckich, W. 1961–4 II–III; – „Kur. Warsz.” 1921 nr 273, 274; „Pol. Zbrojna” 1921 nr 1 okazowy s. 3–4; „Żołnierz Pol.” 1921 nr 59 s. 15, nr 60 s. 16, nr 61 s. 4 (fot.); – Centr. Arch. Wojsk.: Akta personalne, t. 4224.
Bolesław Woszczyński